Του Ανδρέα Ριζούλη*
Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ τρεις φορές το χρόνο βρίσκομαι στην ανάγκη να κάνω απολογισμό των πεπραγμένων και να θέσω νέες επιδιώξεις.
Μικρές ή μεγαλύτερες.
Να “κάτσω πίσω” και να σκεφτώ αυτό που έρχεται.
Την πρωτοχρονιά, στα γενέθλιά μου και στο τελευταίο μπάνιο του καλοκαιριού.
Εκεί, στην παραλία λίγο πριν μαζέψω για τελευταία φορά την πετσέτα από την παραλία. Το απόγευμα μιας Κυριακής του Σεπτέμβρη.
Μελαγχολώ. Και αυτό με κάνει να σκέφτομαι πιο καθαρά.
Μακριά από τη βοή της εργασίας, της καθημερινότητας, της πόλης.
Απολαμβάνω αυτές τις στιγμές της φθινοκαλοκαιρινής μελαγχολίας. Είναι οι πιο ανθρώπινες. Οι πιο ουσιαστικές.
Σε αντίθεση με τη βιασύνη των αποφάσεων της Πρωτοχρονιάς, οι οποίες συχνά λαμβάνονται υπό την πίεση και τη συμβολική αλλαγή του ημερολογίου, οι καλοκαιρινές αποφάσεις προκύπτουν πιο ήρεμα, πιο αυθόρμητα, ως μια διαδικασία γνήσιας επιλογής και αυτοκριτικής. Η καλοκαιρινή περίοδος, με τους πιο αργούς ρυθμούς και το παρατεταμένο φως της ημέρας, προσφέρει μια φυσική παύση, μια στιγμή για επαναξιολόγηση και αναπροσαρμογή.
“Θα τρώω πιο υγιεινά, θα ξεκινήσω επιτέλους το γυμναστήριο, θα φροντίσω να ξεκουράζομαι περισσότερο, θα φτιάξω επιτέλους τη βεράντα, θα κάνω το περιβάλλον της εργασίας μου πιο ανθρώπινο”.
Και αυτά συνήθως είναι τα πιο μικρά..
Υπάρχουν άλλες σκέψεις που μπορεί να σημαίνουν ακόμη πιο σημαντικές αλλαγές στη ζωή μας.. Και που θέλουμε να πραγματοποιήσουμε αλλά είτε από έλλειψη χρόνου, είτε από φόβο δεν τις υλοποιούμε.
Είναι έξι το απόγευμα της πρώτης ημέρας του Σεπτέμβρη.
Μπορεί αυτή τη φορά όντως να καταφέρω να τελειώσω τη λίστα με τους στόχους που έχω.
Ίσως όμως να αποδειχθεί για μία φορά ακόμη ότι μόλις ξεκινήσει η εβδομάδα, οι σκέψεις με αυτά που θα ήθελα να κάνω για τους επόμενους μήνες να πνίγουν στις υποχρεώσεις της καθημερινότητας.
Όπως και να έχει, το ότι κάνω αυτή τη στιγμή αυτές τις σκέψεις σε μια ήσυχη παραλία απολαμβάνοντας το τελευταίο μπάνιο και τη σπιτική λεμονάδα της μητέρας μου, είναι μια πολυτέλεια για εμένα.
Μακάρι να είμαι σε θέση να επαναλάβω αυτή τη στιγμή και του χρόνου.
Είναι ένας στόχος από μόνο του…
*Ο κ. Ανδρέας Ριζούλης είναι γιατρός, Ενδοκρινολόγος MD, PhD, Διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας
