Του Δημήτρη Ευθυμίου*
Εδώ και χρόνια, όσοι δραστηριοποιούμαστε στον χώρο της υγείας, ζούμε με την ίδια αγωνία: πώς θα κρατήσουμε όρθιες τις δομές μας όταν το σημερινό μοντέλο αποζημίωσης μας οδηγεί μαθηματικά στην ασφυξία. Δεν μιλάμε απλά για νούμερα σε λογιστικά φύλλα∙ μιλάμε για πραγματικούς ανθρώπους, για ασθενείς που κινδυνεύουν να μείνουν χωρίς πρόσβαση σε βασικές υπηρεσίες.
Το clawback και οι συνεχείς αναδρομικές επιβαρύνσεις δεν είναι απλώς άδικες. Είναι καταστροφικές. Όταν δεν ξέρεις πόσο από τη δουλειά σου θα πληρωθεί και πόσο θα «κουρευτεί», δεν μπορείς να σχεδιάσεις, να επενδύσεις ή να εξασφαλίσεις συνέπεια στον ασθενή. Αντί να στηρίζουμε την υγεία, τη διαλύουμε.
Γι’ αυτό θεωρώ ότι χρειάζεται επειγόντως ένα νέο, δίκαιο και βιώσιμο μοντέλο αποζημίωσης. Ένα μοντέλο που να σέβεται και τον πάροχο και τον πολίτη.
Προτείνω πέντε βασικές αλλαγές:
1. Kαθορισμός ανώτατων ορίων ανά κατηγορία υπηρεσίας. Να ξέρουμε εκ των προτέρων ποιο είναι το πλαφόν και να μην ανακαλύπτουμε ξαφνικά στο τέλος της χρονιάς ότι οι μισές αμοιβές «κουρεύονται».
2. Κλιμάκωση στις επιβαρύνσεις. Δεν γίνεται ο μικρός πάροχος στη γειτονιά να πληρώνει το ίδιο τίμημα με τον μεγάλο όμιλο. Πρέπει να υπάρχει δίκαιη κατανομή με βάση τον τζίρο και τις δυνατότητες.
3. Σύνδεση αποζημίωσης με ποιότητα. Όσοι τηρούν προδιαγραφές, επενδύουν σε τεχνολογία ή καλύπτουν ευάλωτες ομάδες, να επιβραβεύονται. Δεν μπορεί να μετράει μόνο η ποσότητα.
4. Ειδικό ταμείο στήριξης μικρών δομών. Όπως το κράτος στηρίζει μικρομεσαίες επιχειρήσεις, πρέπει να υπάρχει και εργαλείο στήριξης για τις δομές υγείας που βρίσκονται στην περιφέρεια ή σε νησιά.
5. Διαφάνεια μέσω ψηφιακών εργαλείων. Ο ΕΟΠΥΥ μπορεί –και πρέπει– να δείχνει σε πραγματικό χρόνο πού πάνε οι δαπάνες. Έτσι σταματάει και η αδικία του να πληρώνουν όλοι τα σπασμένα για φαινόμενα υπερσυνταγογράφησης.
Δεν ζητάμε προνόμια. Ζητάμε το αυτονόητο: να μπορούμε να δουλεύουμε με ασφάλεια, να ξέρουμε τους κανόνες του παιχνιδιού και να έχουμε τη δυνατότητα να προσφέρουμε αυτό που οφείλουμε – ποιοτική υγεία στον πολίτη.
Αν δεν αλλάξει το μοντέλο, το αποτέλεσμα θα είναι να κλείνουν συνεχώς μικρές δομές και να συγκεντρώνεται η υγεία σε λίγα μεγάλα κέντρα. Αυτό όμως σημαίνει λιγότερη πρόσβαση, περισσότερη ταλαιπωρία και τελικά ανισότητες.
Η υγεία είναι δικαίωμα. Και αυτό το δικαίωμα δεν μπορεί να παίζεται στα ζάρια με λογιστικά τρικ. Είναι ώρα η Πολιτεία να ακούσει όχι μόνο τα νούμερα, αλλά και τις φωνές των ανθρώπων που κρατάμε το σύστημα ζωντανό στην πράξη.
*Ο Δημήτρης Ευθυμίου είναι Πάροχος ιατροτεχνολογικών προϊόντων μέσω ΕΟΠΥΥ
