Μήνυμα για την Ημέρα Μνήμης Πεσόντων Πυροσβεστών κατά την εκτέλεση του καθήκοντος, η οποία θεσμοθετημένα τιμάται κάθε χρόνο στις 12 Νοεμβρίου, εξέδωσε η Τομεάρχης Δικαιοσύνης, Θεσμών & Διαφάνειας του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ και βουλευτής Λάρισας, Ευαγγελία Λιακούλη, επισημαίνοντας τα εξής:
«Σήμερα, 12 Νοεμβρίου του 2024, Ημέρα Μνήμης Πεσόντων Πυροσβεστών, μας στοιχειώνει ακόμη η θύμηση ενός πυροσβέστη, ο οποίος έπεσε εν ώρα καθήκοντος μόλις πριν από λίγες ημέρες -ο τρίτος νεκρός του Πυροσβεστικού Σώματος σε ένα μόλις μήνα!- την ώρα που επιχειρούσε σε πυρκαγιά στο Λαγκαδά.
Ήταν ο Πασχάλης Δηκούσης, ο τελευταίος νεκρός στη μακρά σειρά των ηρώων της καθημερινότητάς μας, που δεν διστάζουν να δώσουν ακόμη και τη ζωή τους, για την προστασία του περιβάλλοντός μας, του δασικού μας πλούτου, των ζωών, αλλά και των περιουσιών μας.
Η προσφορά αίματος και η αυταπάρνηση των στελεχών του Πυροσβεστικού Σώματος -διαπιστωμένα πλέον- δεν περιορίζονται μόνο στους καλοκαιρινούς μήνες.
Οι δραματικά μεταβαλλόμενες κλιματολογικές συνθήκες στη χώρα μας, εξαιτίας της Κλιματικής Αλλαγής και της συνεπακόλουθης Κλιματικής Κρίσης, έχουν επεκτείνει κατά πολύ την επιχειρησιακή περίοδο της πυροσβεστικής, με δραματικές συνέπειες στις εργασιακές συνθήκες των στελεχών της, αλλά και την επικινδυνότητα του επαγγέλματος-λειτουργήματός τους.
Αυτό που μένει τραγικά αμετάβλητο, ωστόσο, είναι η αδιαφορία για την ουσιαστική ενίσχυση και στελέχωση του Πυροσβεστικού Σώματος από την κυβέρνηση της ΝΔ -μια αδιαφορία που στα χειρότερά της φτάνει μέχρι και τον ξεκάθαρο κυνισμό, όταν οι (εποχικοί) πυροσβέστες διαμαρτύρονται ειρηνικά για τα δικαιώματά τους.
Το είδαμε και αυτό το προηγούμενο διάστημα, όταν η κυβέρνηση υποδέχθηκε με ΜΑΤ, “αύρες’’, χημικά και άγρια καταστολή στην Αθήνα, τους Ανθρώπους που μέχρι πρότινος και μετά από κάθε φετινή πυρκαγιά οι υπουργοί της ΝΔ και ο κ. Μητσοτάκης αποκαλούσαν «ήρωες».
Και αυτή δεν ήταν η πρώτη φορά στην πενταετή διακυβέρνησή της, που κάτι τέτοιο συνέβη.
Όμως, τα στελέχη του Πυροσβεστικού Σώματος, αλλά και οι πολίτες της χώρας, τί αλήθεια έχουν να περιμένουν πλέον από μια κυβέρνηση που με κάθε ευκαιρία -κυριολεκτικά- δέρνει τους ίδιους τους ήρωές της;
Μια τέτοια κυβέρνηση είναι αδίστακτη, κυνική και έχει προ καιρού ξεπεράσει τα όρια της όποιας αλαζονείας, αγγίζοντας πλέον την ύβρη.
Αναπόφευκτα δε και όχι άδικα, θα πρέπει να ακολουθήσει και η “τιμωρία’’ της…».
