Σε δήλωση του προέδρου της ΕΛΜΕ Λάρισας Θανάση Φούντα για τις συγκεντρώσεις και την απεργία της 28ης Φεβρουαρίου, αναφέρονται τα εξής:
“Είμαστε δυστυχώς στο ίδιο έργο θεατές για ακόμη μία φορά. Όταν υπάρχει ένδεια αξιόπιστης πολιτικής πρότασης και το αποτύπωμα κάποιων στην κοινωνία είναι αμελητέο, τότε βάζουν σε λειτουργία όλα τα μέσα, ακόμη και αυτά που στερούνται δημοκρατικών και ηθικών αρχών. Κυριολεκτικά ο (κομματικός) σκοπός «αγιάζει τα μέσα».
Αυτό που σχεδιάζεται και οργανώνεται αυτές τις μέρες με αφορμή την επέτειο δύο χρόνων από το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών και την απεργία της 28ης Φεβρουαρίου, σε πολύ μεγάλο μέρος του και αφού εξαιρέσουμε τον απλό πονεμένο λαό, δεν είναι τίποτα άλλο από ένα σχέδιο πολιτικής εκτροπής και ανωμαλίας, πιστό αντίγραφο ως προς το περιεχόμενο, τη μεθοδολογία και την στόχευση με ανάλογες καταστάσεις που ζήσαμε στο παρελθόν. Κάποιοι προφανώς ορμώμενοι από τις δικές τους ιδέες, και από το τι θα έκαναν οι ίδιοι σε αντίστοιχες περιπτώσεις, αλλιώς δεν μπορεί να εξηγηθεί λογικά, έχουν γεμίσει τον τόπο με τοξικότητα και μίσος.
Λασπολογούν, στοχοποιούν πρόσωπα, δολοφονούν χαρακτήρες, απαξιώνουν Θεσμούς. Μόνο διεστραμμένα μυαλά θα μπορούσαν να βάλουν πάνω από μια τεράστια τραγωδία που προκάλεσε βαθύ συνολικό τραύμα, τις δικές τους άνομες επιδιώξεις.
Όχι, η Ελλάδα δεν έχει ανάγκη από εκβιασμούς καταστροφές και καταστάσεις ζούγκλας όπως έγινε τον Δεκέμβριο του 2008, τον Μάιο του 2010 τον Φεβρουάριο του 2012, στην Μάνδρα το 2017 ή στο Μάτι το 2018. Είναι γνωστό φυσικά ότι, όλως τυχαίως, τα προξενούν πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι χωρίς ποτέ σχεδόν να λογοδοτούν. Γιατί πράγματι εκεί η δικαιοσύνη και οι διωκτικές αρχές για κάποιο ακατανόητο λόγο έδειξαν ολιγωρία.
Να θυμίσουμε πως οι δολοφόνοι των άτυχων νέων της Μαρφίν δεν βρέθηκαν ποτέ; Ότι όταν πλησίαζαν τα πυροσβεστικά οχήματα να σβήσουν τη φωτιά κάποιοι (που φαινόταν τα πρόσωπά τους και φυσικά κυκλοφορούν ακόμη ελεύθεροι ανάμεσά μας, πετούσαν πέτρες και βόμβες μολότοφ για να αποτρέψουν το σβήσιμό της); Για τους 20 πνιγμένους στην Μάνδρα μήπως θυμάται κανείς κάποια ποινή που να μαλάκωσε τη θλίψη των συγγενών; Πόσο στα μαλακά έπεσαν όσοι «τιμωρήθηκαν» για τους 104 καμένους ζωντανούς στο Μάτι; Αλήθεια θυμάται κανένας τα μάτια από τα δίδυμα 9χρονα κοριτσάκια που κάηκαν αγκαλιά με τη γιαγιά και τον παππού τους; Αυτή η απαράδεκτη κατάσταση δεν μπορεί να συνεχίζεται δια παντός. Δεν είναι δυνατόν κάποιοι να περιμένουν πρώτα να δουν τί «χρώμα» έχει το αίμα των θυμάτων για να διαδηλώσουν ή να αδιαφορήσουν ανάλογα. Φτάνει η υποκρισία, ο παραλογισμός και η ψευτοπονοψυχιά κατά το δοκούν.
Ούτε φυσικά δικαιούται κανείς, σε όποιον πολιτικό χώρο κι αν ανήκει, να παίζει θέατρο και να κοροϊδεύει τον κόσμο (όπως έγινε στο Μάτι με τον τότε πρωθυπουργό που ρωτούσε δήθεν εάν υπήρχαν νεκροί ενώ το γνώριζε ήδη) ή να τολμάει να κουνά το δάχτυλο και να ωρύεται σε γονείς που έχασαν τα παιδιά τους ή να παραιτείται μυξοκλαίγοντας υποκριτικά και μετά να έχει το θράσος να ζητά πιεστικά (και να παίρνει δυστυχώς) την άδεια να ζητήσει ξανά την ψήφο των συμπολιτών του ενώ κανονικά θα έπρεπε να είχε αλλάξει πλανήτη.
Μακάρι να μην βρεθεί ποτέ κανένας μας στη θέση των χαροκαμένων μανάδων και πατεράδων. Στη θέση των ζωντανών – νεκρών.
Απαιτείται λοιπόν ταχύτατη λειτουργία των Θεσμών και απόδοση δικαιοσύνης παντού και προς κάθε κατεύθυνση, προκειμένου να μην υπάρχει αμφισβήτηση από τους πολίτες και να μην δίνεται η ευκαιρία σε πιθανούς πολιτικούς τυμβωρύχους να εργαλειοποιούν τον ανθρώπινο πόνο και να χειραγωγούν ανυποψίαστες λαϊκές μάζες.
Στις συγκεντρώσεις που θα πραγματοποιηθούν στις 28 Φεβρουαρίου και στην απεργία δύο χρόνια μετά το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών, πρέπει να συμμετέχουμε όλοι διαδηλώνοντας ειρηνικά και με απόλυτο σεβασμό στη μνήμη των παιδιών που η κοινωνία τα έχει ταυτίσει με τα δικά της παιδιά. Η τυφλή τοξική αντιπαράθεση δεν οδηγεί πουθενά. Πρέπει να περιφρουρήσουμε με την παρουσία μας τις διαδηλώσεις και να απομονώσουμε αυτούς που θέλουν να ρίξουν νερό στον μύλο της ανωμαλίας και της φασιστικής εκτροπής. Το Εθνικό τραύμα απαιτεί Θεσμική λύτρωση και κάθαρση χωρίς καθυστερήσεις. Η Δικαιοσύνη είναι ο μόνος Θεσμός στο Δημοκρατικό μας Πολίτευμα που μπορεί να διερευνήσει και να αποδώσει τις συγκεκριμένες διαχρονικές ευθύνες και ποινές. Όσοι ονειρεύονται τα αλήστου μνήμης «λαϊκά δικαστήρια», ας αλλάξουν πλευρό. Η Δημοκρατική Ελλάδα δεν γυρίζει πίσω. Χρειάζεται ψυχραιμία και σύνεση απ’ όλους μας.
Αν κάποιοι φυσικά, όπως έχουν κάθε δικαίωμα, δεν επιθυμούν αυτή την κυβέρνηση μπορούν, εφόσον αποτελούν πλειοψηφία, όταν έρθει η ώρα να την αλλάξουν μέσα από ελεύθερες εκλογές και όχι μέσα από φασιστικές καταστάσεις ζούγκλας . Έτσι γίνεται στη Δημοκρατία…”
