Δημιουργήθηκε μέσω ενός προγράμματος για τη γυναικεία επιχειρηματικότητα, μας συστήθηκε το 2013 και δώδεκα χρόνια μετά ήρθε η ώρα να αποχαιρετίσει τους καλοφαγάδες λάτρεις του έτοιμου φαγητού, που στο συγκεκριμένο στέκι (γιατί σε τέτοιο εξελίχθηκε) βρήκαν την ποιότητα και τις γευστικές προτάσεις που αναζητούσαν, αποθεώνοντας την… πατέντα του: Την πανσέτα στη σούβλα.
Βρεθήκαμε στην αρχή της Πατρόκλου και στο πασίγνωστο κατάστημα έτοιμου φαγητού “fatto στο χέρι”, με την Κωνσταντίνα Ρουσιαμάνη και τον Χρήστο Τσακνή, ιδιοκτήτες της επιχείρησης, να γυρίζουν τον χρόνο πίσω μιλώντας μας ταυτόχρονα για έναν κύκλο που έκλεισε μα και προετοιμάζοντας τους αμέτρητους πελάτες του καταστήματος για τα προσεχώς.
«Όσο παράξενο ή απίστευτο και αν ακούγεται κλείνουμε μετά από 12 ολόκληρα χρόνια λόγω… δουλειάς», ήταν οι πρώτες τους κουβέντες, με τους δυο τους να περιγράφουν μια όμορφη διαδρομή τόσων ετών, μα και τη δύσκολη απόφαση να ολοκληρώσουν τον κύκλο μιας οικογενειακής επιχείρησης που σαφώς αφήνει το αποτύπωμά της στη Λάρισα.
«Εδώ δεν κάνουμε… μνημόσυνο. Πρόκειται αν θέλετε για έναν απολογισμό, που μας δίνει τη δυνατότητα να ευχαριστήσουμε και δημόσια πελάτες, προμηθευτές και συνεργάτες που μας εμπιστεύτηκαν και μας στήριξαν όλα αυτά τα χρόνια, ζητώντας μαζί και ένα συγγνώμη για τυχόν λάθη ή παραλείψεις κατά τη διάρκεια της λειτουργίας μας», ξεκαθαρίζουν, περιγράφοντας μια δυναμική οικογενειακή επιχείρηση, μα και την αδυναμία τους να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της δουλειάς ελλείψει προσωπικού.
«Είναι αδιανόητο και όμως συμβαίνει. Φτάσαμε να απασχολούμε λόγω όγκου δουλειάς περί τα 15 άτομα προσωπικό και καταλήξαμε τα τελευταία 2-3 χρόνια να δουλεύουμε με τους μισούς και ούτε, ενώ νωρίτερα – και σε μια προσπάθεια να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις της αυξημένης κίνησης και μοιραία και στα εξοντωτικά ωράρια – παραχωρήσαμε τη διανομή σε πλατφόρμες, για τον ίδιο λόγο», σημειώνουν, διαπιστώνοντας απροθυμία στο να ασχοληθεί κανείς με το αντικείμενο και επισημαίνοντας ότι επιδοματικές πολιτικές, σε συνδυασμό με την υπερφορολόγηση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, τους οδήγησαν στη συγκεκριμένη απόφαση.
Η μοναδική πανσέτα στη σούβλα, ιδέα του Χρήστου που πατενταρίστηκε και δικαίως κράτησε για χρόνια τα… σκήπτρα ως αντίπαλον δέος του γύρου, μα και μπιφτέκια, λουκάνικα, κοτόπουλο, σουβλάκια, ποικιλία από ψωμάκια, πίτες και τορτίγιας, προτάσεις για βίγκαν, οικογενειακά μενού και ιδέες για παιδικά πάρτι, όπως και βραδιές – έκπληξη με μουσικές και παρεΐστικο κλίμα είναι μερικά μόνο από τα όσα γεύτηκαν, κυριολεκτικά και μεταφορικά, οι πελάτες του “fatto”, που συν τοις άλλοις χαρακτηρίστηκε και από… καλλιτεχνικές ανησυχίες, καθώς το λογότυπό του υπογράφει ο γνωστός εικαστικός, Θοδωρής Ξιντάρας, ενώ σχετικά έργα του κοσμούν τους τοίχους του καταστήματος.
«Έγιναν πολλά όλα αυτά τα χρόνια. Ήταν ένα υπέροχο ταξίδι, κάναμε φίλους και… εχθρούς, μα πάνω απ’ όλα κάναμε με το φαγητό μας χαρούμενους και ικανοποιημένους γευστικά ανθρώπους. Άλλωστε το φαγητό είναι απόλαυση και νοστιμιά και εμείς κινηθήκαμε στη λογική του να δώσουμε στον κόσμο ό,τι τρώγαμε στο σπίτι μας και ό,τι ταΐζαμε τα παιδιά μας. Έτοιμο φαγητό ναι, γρήγορο ναι, μα όχι βιαστικό και κακοφτιαγμένο. Αυτή ήταν η σκέψη και το μότο μας και ο κόσμος ανταποκρίθηκε και αγκάλιασε την προσπάθεια. Όσο για την απόφασή μας, ήταν δύσκολη μα επιβεβλημένη και φυσικά είχαμε την πολυτέλεια να την πάρουμε, καθώς όλα αυτά τα χρόνια κινηθήκαμε με συνέπεια ως προς τις υποχρεώσεις μας», σημειώνουν, προσθέτοντας πως η τεχνογνωσία και η αγάπη τους για τον χώρο είναι στη διάθεση όποιου ενδιαφέρεται να συνεχίσει το γευστικό ταξίδι που με τόση όρεξη ξεκίνησαν.
Και όσο για τα προσεχώς: «Υπάρχουν συζητήσεις και ενδιαφέρουσες προτάσεις τις οποίες και εξετάζουμε. Από κει και πέρα τίποτα δεν αποκλείεται. Από νέες επαγγελματικές βλέψεις μέχρι ένα come back με εντελώς άλλες γεύσεις και ιδέες. Όλα είναι υπό σκέψη και ρευστά, το μόνο σίγουρο – και προτεραιότητά μας – είναι το πως θα μας… ξαναδεί επιτέλους το σπίτι μας», θα πουν γελώντας.
«Fatto» στα ιταλικά σημαίνει «φτιαγμένο» και τούτοι εδώ σίγουρα κάτι καλό φτιάξανε όλα αυτά τα χρόνια, με… έπιασα να «παίζω» με τις λέξεις και τη σημασία τους καθώς τους αποχαιρετούσα.
